Ser jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej lubianych produktów, jakie wymyśliła ludzkość - nie tylko ze względu na jego smak, ale też różnorodność gatunków i możliwości zastosowania go do wielu potraw.

Historia sera

Pochodzenie sera do dziś stanowi zagadkę dla naukowców, stąd co jakiś czas pojawiają się nowe tropy, dowody dotyczące jego historii. Jeden z nich wskazuje, że najstarszy ser przypominający mozzarellę wyrabiano w Polsce już 7500 lat temu, a konkretnie na Kujawach. Z kolei pierwszy dokument opisujący fazy produkcji sera, nazwany „ozdobą mleczarni”, stworzyli Sumerowie około 300 roku p.n.e. Sumer to starożytna kraina w Mezopotamii, dzisiejsze tereny południowego Iraku. Jeszcze inne źródła podają, że początki przetwarzania mleka i produkcja dotyczą starożytnej Anatolii (dzisiejsza Turcja). To z tych terenów wiedza o serze przedostała się do Europy i później do całego świata.

A w jaki sposób powstał pierwszy ser? Tutaj także współczesna wiedza opiera się na legendach. Zgodnie z nimi odkryto go przypadkowo. Pasterze podczas przelewania mleka do bukłaków sporządzonych z żołądków owiec zorientowali się, że dzieli się na skrzep i serwatkę. Następnym krokiem było właściwe oddzielenie skrzepu, osuszenie go i posolenie w celu lepszej konserwacji - efektem było powstanie produktu, który dziś znany jest jako ser. W Polsce wytwarzanie tego produktu na dobre rozpoczęło się pod koniec XIX wieku. Duże zasługi mają w tym imigranci z Holandii, Niemiec i Szwajcarii, którzy przywieźli do nas swoje receptury.

Gatunki sera

Dzień Miłośników Sera przypada 20 stycznia. Trudno wskazać początki tego nietypowego święta oraz jego pomysłodawcę, ale spokojnie można założyć, że powstało z miłości do tego przysmaku:). Na świecie istnieje około 4000 gatunków serów, w Polsce wytwarza się ich około 600. Można je klasyfikować na różne sposoby, np. ze względu na technologię wytwarzania i typ procesu dojrzewania. Są tutaj cztery główne grupy, które dzielą się na kolejne.

• Sery podpuszczkowe (masa serowa otrzymana jest przez ścinanie mleka podpuszczką)
  • Miękkie z porostem pleśniowym (brie, camembert) lub przerostem pleśniowym (roquefort, gorgonzola), bądź pomazankowe (bryndza)
  • Półtwarde ( ser tylżycki, ser limburski)
  • Twarde (ementaler, parmezan, radamer, gouda, mozzarella żółta).
• Sery kwasowe (masa serowa otrzymywana jest przez ścinanie mleka kwasem), można wyróżnić niedojrzewające (twaróg) i dojrzewające (gomółka).
• Sery kwasowo-podpuszczkowe stanowiące połaczenie dwóch powyższych technologii, np. cottage cheese, czyli serek wiejski.
• Sery zwarowe wyrabiane ze zwaru mieszaniny tłuszczu i białka, np. ricotta.

W Dniu Miłośników Sera, czyli 20 stycznia, warto nie tylko skosztować naszego ulubionego gatunku, ale przede wszystkim poznać nowy i wykorzystać go do jakiejś potrawy. Jest jeszcze inna ciekawa opcja na świętowanie Dnia Miłośników Sera – wyprodukowanie własnego przysmaku. To może być nawet przyjemniejsze niż degustacja najdroższego sera:-)

Źródło: bimkal.pl

Historia kukurydzy ma ponad 10 tysięcy lat. Jej kolebką jest Meksyk - ojczyzna kuchni, w której kukurydza i czerwona fasola odgrywają istotną rolę. 19 stycznia obchodzimy Międzynarodowy Dzień Popcornu. 

Żółte ziarno służy do wyrobu mąki i kaszy kukurydzianej, płatków śniadaniowych, a nawet alkoholi, takich jak corn whisky. Na świecie kukurydza najchętniej spożywana jest w formie popcornu, który kojarzy się przede wszystkim z seansami w kinach. Dzięki wysokiej temperaturze, suche ziarna kukurydzy pęcznieją i przyjmują formę określaną „grzybkiem” lub „motylem”. Popcorn zawdzięcza swoją nazwę dźwiękowi, który towarzyszy wybuchowi ziaren.

W zależności od zawartości tłuszczu, kaloryczność popcornu jest bardzo różna – od 370 kcal aż do  ponad 500 kcal w 100 gramach, jeśli dodamy sól i karmel. Najzdrowsze wyjście to przygotowanie popcornu w beztłuszczowej maszynce i doprawienie go odrobiną soli lub przypraw, np. ziół prowansalskich lub czosnku. Wówczas ilość kalorii jest znacznie zredukowana, a krótki czas przygotowania pozwala w kilka minut cieszyć się bogatą w dobroczynne składniki przekąską. – mówi Michał Orłowski, szef kuchni, ekspert marki Royal Catering firmy expondo.

W Ameryce w XIX w. popcorn był podawany na śniadanie w formie „owsianki” czy „kaszki”, puddingów, ciast, a także jako dodatek do zup, sałatek i innych dań. Zmieszany z melasą był pierwowzorem słodkiej przekąski Cracker Jack. W USA w latach 80. XIX w. był popularną przekąską, a później stał się nieodłącznym elementem kin, a następnie seansów telewizyjnych w domu.

Jak podaje Wikipedia, popcorn „puchnie” najlepiej w temperaturze ok. 190 °C. Gdy temperatura wewnątrz ziarna osiągnie punkt wrzenia wody i przekroczy go, zawarte w bielmie białka i skrobia miękną, a woda zamienia się w parę, co dodatkowo zmiękcza skrobię. Para uwięziona w mikroporach skrobi wywiera coraz silniejsze ciśnienie na łupinę, aż ta pęka. Mikropory z parą gwałtownie rozszerzają się, powodując „puchnięcie” i wyrzucenie na zewnątrz ziarna białej, miękkiej masy skrobiowo-białkowej. Masa ochładzając się sztywnieje i staje się chrupiąca. Efekt ten jest zależny od szczelności naczynia w którym przeprowadza się proces. Szczelne naczynia, uniemożliwiające ucieczkę nagromadzonej pary, powodują że bielmo przyrządzanych w nich ziaren zatrzymuje więcej wilgoci, co sprawia że popcorn jest twardszy i mniej chrupiący.

Dla osób szukających innych ciekawostek o popcornie polecamy: https://zalajkowane.pl/10-ciekawostek-o-popcornie/

Smacznego:-)

Źródło: https://www.horecatrends.pl/trendy/119/19_stycznia_to_miedzynarodowy_dzien_popcornu,1241.html

8 stycznia 1882 roku urodził się pisarz Alan Aleksander Milne. Rocznica urodzin autora opowiadań o misiu o bardzo małym rozumku stała się okazją do ustanowienia dnia 18 stycznia Międzynarodowym Dniem Kubusia Puchatka.

Pierwsza książka o uroczym misiu ukazała się w 1926 roku, szybko zyskując sławę i zdobywając uznanie i miłość dzieci na całym świecie. Przetłumaczono ją na kilkanaście języków (w tym na łacinę) i sprzedano w ponad 7 milionach egzemplarzy. Kolejna część opowieści o przygodach zabawnego misia łakomczucha powstała w 1928 roku. Obie książki przetłumaczyła na język polski Irena Tuwim, siostra poety Juliana Tuwima.

Misia o małym rozumku, trochę niezdarnego i ponad wszystko kochającego łasuchowanie, znają dzieci na całym świecie. Jest to jedna z bardziej rozpoznawalnych postaci ze świata bajki. Jego wizerunek możemy znaleźć na ubrankach, zabawkach, pościeli i wielu gadżetach dla najmłodszych. Nasza przygoda z misiem ze Stumilowego Lasu trwa już dziesiątki lat, a miłość do bohaterów powieści A. A. Milne'a przekazywana jest kolejnym pokoleniom.

Przygody przyjaciół ze Stumilowego Lasu autor napisał z myślą o swym kilkuletnim synu, Krzysztofie (tak też ma na imię jeden z bohaterów książki), nie sądząc zapewne, jak wielką popularnością wśród dzieci cieszyć się będzie ta książka. Pierwowzorem misia była ulubiona pluszowa zabawka Krzysia, czego dowodem są liczne fotografie, na których chłopiec jest w towarzystwie swojego niedźwiadka. Niewątpliwie stało się to inspiracją dla A. A. Milne’a do napisania opowieści z misiem w roli głównej. Ciekawa jest też historia imienia książkowego misia, który początkowo nazwany został Panem Edwardem Niedźwiedziem, a dopiero syn pisarza zmienił mu imię na Winnie. Stało się to po wizycie w zoo, gdzie zaprzyjaźnił się z niedźwiedzicą o takim właśnie imieniu.

Autor i Kubuś Puchatek bardzo szybko rozpoczęli międzynarodową karierę, a postaci z książek otoczone zostały przez rzesze fanów niemalże uwielbieniem. W Polsce miś otrzymał swoje własne imię dzięki tłumaczce Irenie Tuwim. W wielu krajach pojawia się jednak pod oryginalnym imieniem, Winnie the Pooh. Urocze przygody wiecznie głodnego i poszukującego miodu Kubusia, Kłapouchego, który nieustannie gubi ogon, nieśmiałego Prosiaczka o wielkim sercu, rozbrykanego Tygrysa, czy praktycznego Królika i wszystkowiedzącej Sowy doczekały się licznych ekranizacji i adaptacji teatralnych na całym świecie, a nawet słuchowiska Polskiego Radia. Postać misia z pękatym brzuszkiem i za krótką koszulką rozpoznawana jest przez dzieci na całym świecie. Cieszy się on także dużą sympatią nieco starszych miłośników książek i filmów familijnych.

Międzynarodowy Dzień Kubusia Puchatka jest doskonałą okazją do przypomnienia sobie o tym niezwykłym bohaterze i powrócenia do ciepłych historii z dziecięcych lat.

Źródła: ksiazka.net.pl, dziendobry.tvn.pl

22 grudnia to bardzo istotna data w słowiańskim kalendarzu.

Etniczni Słowianie w tym dniu obchodzą Święto Godowe. Przypada ono w dzień przesilenia zimowego. Według pradawnych wierzeń noc, która zasnuła dzień mrokiem, zaczyna ustępować wydłużającemu się dniu. Złe moce odchodzą wraz z nocą, która staje się coraz mniej mroczna. Gdy słońce wygrywa, w ludzkich sercach budzi się nadzieja na lepsze, zaczyna dominować radość i optymizm.

Obchody Szczodruszki mogą trwać kilka dni. Rodziny dzielą się między sobą chlebem, dzieci obdarowuje się orzechami. W dawnych czasach dużą uwagę poświęcano bliskości ze zmarłymi. Na cmentarzach palono ogniska i uczestniczono w rytualnych biesiadach, natomiast z biegiem lat spotkania przeniesiono do domostw.

W tym dniu jest i miejsce na wróżby: nakrywano stoły słomą i losowano słomki, aby sprawdzić komu los będzie przychylny, miało to również odstraszać złe duchy. Przewidywano jaka będzie w kolejnym roku pogoda i czy będzie ona sprzyjająca zbiorom. W każdym domu musiał znaleźć się snopek siana, ładnie ozdobiony suszem owocowym. Od XIX wieku zastąpiono dotychczas praktykowany zwyczaj dekorowania żyta nowinką, która przybyła z Niemiec, a mianowicie znaną nam obecnie choinką.

Święto Godowe to nie tylko magia słońca i nocy, ale również kolędowanie. Chodzono od domu do domu z maszkarami. Wiele słowiańskich obyczajów można odnaleźć w symbolice chrześcijańskiego Bożego Narodzenia: kładzenie siana pod talerz, kolędowanie oraz ubieranie choinki.

Źródło: http://kalendarzswiatnietypowych.pl

Dzień Pamięci o Poległych i Zmarłych w Misjach i Operacjach Wojskowych poza Granicami Państwa został ustanowiony w 2015 roku w rocznicę najtragiczniejszego wydarzenia w historii zagranicznych operacji. 21 grudnia 2011 roku zginęło pięciu polskich żołnierzy 20 Bartoszyckiej Brygady Zmechanizowanej służących na misji w Afganistanie.

Święto ma służyć temu, by nie zatarła się pamięć o żołnierzach, którzy oddali życie na służbie. W zachowaniu pamięci pomagają różne inicjatywy, jak choćby wystawa w Centrum Weterana w Warszawie, która prezentuje portrety żołnierzy poległych na misji w Iraku i Afganistanie.

Ma to być także dzień zadumy nad najwyższą ofiarą, jaką czasem składają żołnierze, przelewając krew na krańcach świata. Dla rodzin poległych to trudny czas, bo zbliżają się święta Bożego Narodzenia. Zewsząd płyną radosne życzenia, rozbrzmiewają kolędy, a przy stole pozostaje puste miejsce. Dla rodzin nie jest ono tylko symbolem, przypomina o bolesnej stracie i pustce, której nie da się wypełnić. Dlatego to takie ważne, abyśmy o nich pamiętali.

https://www.wojsko-polskie.pl/

http://polska-zbrojna.pl/

Międzynarodowy Dzień Migrantów jest świętem upamiętniającym uchwalenie przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 1990 roku Międzynarodowej Konwencji o Ochronie Praw Wszystkich Pracowników – Migrantów i Członków Ich Rodzin. Konwencja ta weszła w życie 1 lipca 2003 roku. Jej celem jest ochrona wszystkich legalnych i nielegalnych pracowników - migrantów przed wyzyskiem. W tym celu ustanowiono globalne standardy w zakresie opieki społecznej, ochrony socjalnej i praw człowieka oraz wynikających z nich obowiązków dla państw, które wysyłają i przyjmują migrantów. Jednym z podstawowych założeń Konwencji jest zapobieganie nielegalnemu i niezgodnemu z przepisami zatrudnianiu pracowników. 

Za nadzorowanie realizacji postanowień dokumentu odpowiedzialny jest Komitet do Ochrony Praw Wszystkich Pracowników - Migrantów i Członków Ich Rodzin. W jego skład wchodzi dziesięciu ekspertów o nieposzlakowanej opinii i potwierdzonej bezstronności, wybranych przez kraje członkowskie. Konwencja wzorowana jest na Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka i Międzynarodowych Paktów Praw Człowieka. Zawiera ona 193 artykuły, w tym mówiący o tym, że migrujący pracownicy i członkowie ich rodzin mogą opuścić jakiekolwiek państwo, w tym własny kraj pochodzenia (art. 8). Zgodnie z artykułem 10 nikt nie może być poddany torturom, karom ani traktowany okrutnie, nieludzko lub poniżająco. Inne zapisy gwarantują wolność wyznania, prawo do prywatności, własności, wolności i bezpieczeństwa osobistego. 

Z okazji Światowego Dnia Migracji Sekretarz Organizacja Narodów Zjednoczonych wygłasza specjalne orędzie. W siedzibie ONZ w Nowym Jorku odbywają się konferencje poświęcone migrantom. ONZ uruchomiło również specjalną platformę http://iamamigrant.org, gdzie można zapoznać się z historiami migrantów. Witryna promuje różnorodność i integrację migrantów w społeczeństwie.

Syrop klonowy nazywany jest kanadyjskim płynnym złotem. W Polsce nie jest tak popularny jak w krajach pochodzenia: Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, zdobywa jednak coraz więcej entuzjastów ze względu na wyłącznie naturalne składniki.

Syrop klonowy otrzymywany jest z klonu cukrowego (Acer saccharum), w konsystencji jest płynny i gęsty. Światowym liderem w jego produkcji jest Kanada, a pod względem konsumpcji na czele stoją Stany Zjednoczone.

Syrop klonowy od dawna jest częścią kanadyjskiej kultury. Ludy indiańskie uczyły pierwszych osadników, jak zbierać sok i gotować go, aby uzyskać syrop klonowy. Według indiańskich legend umiejętność wytwarzania syropu przekazana została ludziom przez bogów. Indianie przy pomocy tomahawków robili nacięcia w korze drzew, zbierali sok do drewnianych naczyń, następnie zagęszczali poprzez odparowywanie wody, używając jednej z dwóch metod: albo wrzucali mocno rozgrzane w ogniu kamienie do soku, albo wykorzystując niskie temperatury usuwali wielokrotnie każdego ranka warstwę lodu (wody) tworzącą się na powierzchni roztworu. Zbiorom soku klonowego towarzyszyły rytuały. Świętem związanym ze zbiorami był dzień pierwszej wiosennej pełni księżyca, kiedy to wykonywano. Kiedy pierwsi osadnicy przybyli do Ameryki tak byli zafascynowani pysznym, naturalnym syropem, że używając własnych narzędzi i wierteł sami zaczęli go wytwarzać i masowo używać w kuchni do wielu potraw, w tym słynnych naleśników z syropem klonowym. Z biegiem czasu proces otrzymywania syropu klonowego uległ innowacji. W procesie odparowywania zostały zastosowane energooszczędne parowniki, dzięki którym został skrócony czas potrzebny do otrzymania syropu. Obecnie syrop klonowy wytwarzany jest poprzez odparowanie i zagęszczenie klarownego, słodkiego soku klonu cukrowego.

Właściwości zdrowotne syropu klonowego

W toku prowadzonych w ostatnich latach badań odkryto 54 nieopisane wcześniej korzystne związki. Większość z nich to antyoksydanty o działaniu przeciwnowotworowym, antybakteryjnym i przeciwdziałającym cukrzycy.

Działanie antyrakowe zaobserwowano jako hamowanie procesu namnażania komórek nowotworowych w przypadku raka płuc, prostaty, piersi, okrężnicy i mózgu. Z kolei badanie pilotażowe, prowadzone przez dr Keiko Abe z Uniwersytetu w Tokio wykazały, że syrop klonowy znacznie poprawia czynność wątroby.

Czysty syrop klonowy jako cenny składnik szeroko wykorzystywany w kuchni

Syrop klonowy można z powodzeniem stosować jako zamiennik białego cukru, słodzików, czy miodu. Dodaje subtelnej słodyczy i nutę smaku klonowego do świeżych owoców, płatków śniadaniowych i lodów. Można słodzić nim kawę, herbatę i dodawać do koktajli owocowych. Jest doskonały jako polewa do naleśników, gofrów, do słynnych, tradycyjnych w Kanadzie i USA pancakes (naleśników), a także francuskich tostów. Znakomicie komponuje się ze smażonym i pieczonym mięsem, rybami i warzywami.

Źródło: https://www.kuchnieswiata.com.pl/

Poniżej kilka propozycji wykorzystania syropu klonowego:

https://www.mojewypieki.com/tag/syrop-klonowy

Dzień Pokrywania Wszystkiego Czekoladą to dzień, w którym możemy jeść każde danie z czekoladą. Dzień szczęścia dla wszystkich czekoladomaniaków. Możemy obchodzić go na różne sposoby. Owoce w czekoladzie? Pychota. Naleśniki z czekoladą? A może schabowy? Dzisiejszy dzień jest dniem kulinarnych eksperymentów. 

Historia czekolady sięga 4000 lat, kiedy to była ona stosowana w charakterze lekarstwa. Podobno do Europy trafiła ona dopiero w XVI wieku, początkowo do Hiszpanii. Wiek później stała się ona popularna w całej Europie i pijana była w Domach Czekolady.

Czekolada zawiera ponad 600 substancji, które pozytywnie działają na zdrowie. Dzięki nim ma liczne właściwości i wartości odżywcze. Chronią przed wieloma chorobami, stymulują układ odpornościowy, poprawiają nastrój. Czekolada ma cudowny smak i zapach. Jest to wyrób cukierniczy, który sporządzany jest z miazgi kakaowej, tłuszczu kakaowego lub innego tłuszczu roślinnego, środka słodzącego i innych dodatków, a w przypadku czekolady mlecznej także z mleka. Jest kilka rodzajów tego słodkiego przysmaku: gorzka, mleczna, deserowa, biała.

Czekolada zawiera:

• węglowodany - podstawowe źródło energii, tylko nimi żywi się nasz mózg,
• magnez - odgrywa znaczącą rolę w uwalnianiu energii z pożywienia, wspomaga przewodnictwo komórek nerwowych,
• żelazo - niezbędne w produkcji czerwonych krwinek i rozprowadzaniu tlenu w organizmie,
• niacyna - wspomaga uwalnianie się energii zawartej w pokarmie,
• teobromina - pobudzająca pracę nerek, jest łagodnym środkiem moczopędnym, działa również stymulująco na ośrodkowy układ nerwowy, dając efekty podobne jak kofeina,
• fenyloetyloamina - należy do grupy endorfin. Kiedy endorfiny przedostają się do krwiobiegu, powodują poprawę nastroju,
• flawonoidy - hamują proces utleniania tzw. złego cholesterolu, zwiększają odporność na infekcje, uczestniczą w regulacji skurczy mięśni i naczyń.

Czekolada dodaje wigoru i poprawia humor. W 100 g gorzkiej czekolady znajduje się aż 300 mg magnezu, który niezwykle korzystnie wpływa na system nerwowy - poprawia sprawność intelektualną, usprawnia przewodnictwo nerwowe.

Bądź kreatywną osobą i spróbuj dziś trochę poeksperymentować łącząc czekoladę z daniami lub artykułami spożywczymi, których normalnie nawet nigdy nie przyszło ci do głowy łączyć razem. Słodkiego świętowania!

Poniżej znajdziecie przykładowe propozycje czekoladowych pyszności:

https://www.mojewypieki.com/przepis/czekoladowy-pudding-z-gruszkami

https://www.mojewypieki.com/przepis/ciasto-czekoladowo-kokosowe

https://www.mojewypieki.com/przepis/brownie-pancakes

Źródła: www.fakt.pl, www.kalbi.pl, www.mojewypieki.com

Jest drugim napojem pod względem spożycia na świecie. Istnieje wiele jej odmian, z których każda ma inny smak i właściwości. Większość nie wyobraża sobie porannej rutyny bez niej. 15 grudnia obchodzimy Międzynarodowy Dzień Herbaty - dzień ten jest popularny w krajach produkujących herbatę (Indie, Nepal, Wietnam, Bangladesz, Malezja, Kenia, Tanzania, Uganda). 

Pierwsze święto herbaty odbyło się w Nowym Delhi 15 grudnia 2005 roku. Herbata to napar przyrządzany z liści i pąków grupy roślin, nazywanych tą samą nazwą, należących do rodzaju kamelia. Rośliny te są do siebie podobne, traktowane jako odrębne gatunki lub odmiany jednego gatunku - herbaty chińskiej.

Legenda głosi, iż zwyczaj picia herbaty sięga aż 2737 roku p.n.e. - to właśnie wtedy cesarz Shennong przypadkowo odkrył napój, który można otrzymać, wrzucając liście krzewu herbacianego do gorącej wody. Niezależnie od tego, czy ten mit ma coś wspólnego z rzeczywistością, czy może należałoby włożyć go między bajki, na naszym kontynencie herbata pojawiła się znacznie później. Rosjanie trafili na nią dopiero w pierwszej połowie XVI wieku, do Polski zaś dotarła w 1664 roku. Nasi przodkowie na początku traktowali herbatę przede wszystkim jako lekarstwo, jednak z czasem przekonano się do spożywania jej dla przyjemności.

Znane są różne rodzaje herbat. Najpopularniejsza jest oczywiście czarna, dużo spożywa się również zielonej, czerwonej, białej, a także herbat ziołowych i owocowych. Przyjmuje się, że poszczególne rodzaje herbaty należy przyrządzać określonymi metodami - tylko wtedy będziemy mogli cieszyć się jej pełnymi właściwościami. Czarną herbatę należy parzyć wrzątkiem o temperaturze wynoszącej 100 stopni. Czas przygotowywania wynosi ok. 3-5 min. Po dłuższym czasie uwalniają się taniny, czyli substancje, które neutralizują pobudzające działanie naparu, a także zmienia on smak na gorzki. Biała herbata powinna być parzona w temperaturze 85 stopni, przez ok. 5 - 7 min. Tych samych liści można użyć aż trzy razy. Z kolei zieloną herbatę parzy się w temperaturze 60-80 stopni, przez maksymalnie 3 min - po dłuższym czasie stanie się ona gorzka. Te same liście można parzyć trzykrotnie. Co ciekawe, najbardziej wartościowe jest nie pierwsze, a drugie parzenie.

Ciekawostka: Polecamy oryginalny sposób zaparzania japońskich herbat, na przykład Gyokuro. W ciepłym czajniczku umieszczamy porcję herbaty i zasypujemy go kostkami lodu, po pół godzinie "wykapujemy" herbatę do czarki. Zamrożone listki możemy później zalać wrzątkiem - mają wtedy zupełnie inny, bardziej wytrawny smak. 

Dzień Małpy jest nieoficjalnym świętem międzynarodowym stworzonym i spopularyzowanym przez amerykańskich artystów w celu zwiększenia świadomości w odniesieniu do zwierząt, głównie ssaków człekokształtnych.

W wakacje 2000 roku student sztuk plastycznych na Michigan State University – Casey Sorrow - w kalendarzu swojego kolegi, również plastyka Erica Millikina, narysował małpę i wpisał przy dacie 14 grudnia Dzień Małpy. Ostatecznie wspólnie uznali, że przydałby się taki dzień i postanowili świętować Dzień Małpy co roku. Do zabawy zaprosili swoich kolegów i koleżanki z uczelni. Od tamtego czasu umieszczają małpy w swoich działach sztuki, komiksach, rzeźbach, plakatach, muralach, instalacjach itp. Do akcji włączali się inni artyści. A święto zyskało rozgłos… i jest polem do popularyzacji wiedzy o zagrożeniach dla małp. Tego dnia rozmawiamy o wszystkich małpach – małpiatkach i małpach naczelnych np. lemurach, człowiekowatych, koczkodanach, pawianach, makakowatych, gibbonach i wielu innych.

Casey Sorrow, obecnie już uznany grafik, ilustrator i rysownik, prowadzi również bloga „Monkeys In The News” zawierającego masę ciekawych historii, bieżących wiadomości, informacji o odkryciach naukowych. Obchody Dnia Małpy często połączone są z charytatywnymi aukcjami sztuki i zbiórką pieniędzy na wsparcie instytucji zajmujących się ratowaniem małp. Więcej informacji na stronie http://monkeyday.com/

Źródło: https://www.ekokalendarz.pl/miedzynarodowy-dzien-malpy/

Dzień 11 grudnia został ogłoszony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ Międzynarodowym Dniem Terenów Górskich. Patronat nad jego obchodami objęła Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO). Po raz pierwszy święto obchodzono w 2003 roku. 

Tereny górskie są ważne dla wszelkich form życia na naszej planecie. Obszary górskie są zamieszkiwane przez 10% światowej populacji oraz obejmują wiele zasobów naturalnych. Życie ponad trzech milionów ludzi zależy od zasobów terenów górskich, głównie od pitnej wody, która jest niezbędna do prowadzenia gospodarstw rolnych, produkcji elektryczności oraz w zachowaniu równowagi gospodarczej. Prawie miliard ludzi mieszka na obszarach górskich, a ponad połowa populacji ludzkiej zależy od gór w kwestii pożywienia, wody i czystej energii. Jednak góry zagrożone są zmianami klimatu, degradacją ziemi, nadmierną eksploatacją i klęskami żywiołowymi, co może mieć potencjalnie daleko idące i niszczycielskie konsekwencje, zarówno dla społeczności górskich jak i reszty świata.

Celem, jaki przyświecał Zgromadzeniu podczas powoływania tego święta, było zwrócenie uwagi świata na znaczenie terenów górskich oraz na ich problemy – większe niż przeciętnie koszty zaopatrzenia i usług, infrastruktury, transportu i energii.

Lubisz górskie wędrówki? Ciekawe informacje i piękne zdjęcia dotyczące górskich i nie tylko wypraw znajdziesz na blogu podróżniczym https://tomaszkudasik.pl/blog-podrozniczy/. Warto zajrzeć.

Zerknij też na propozycje Muzeum Tatrzańskiego związane z Dniem Gór. Muzeum Tatrzańskie, wraz z muzeami partnerskimi Międzynarodowego Związku Muzeów Górskich, każdego roku włącza się w obchody święta. W tym roku, w ramach Międzynarodowego Dnia Gór, zostały zaplanowane dwa wirtualne wydarzenia - oba odbędą się w piątek (11 grudnia) na Facebooku Muzeum Tatrzańskiego:

• Godz. 12 - relacja z wycieczki na Przysłop Miętusi

Zapraszamy do obejrzenia krótkiej relacji z wycieczki na Przysłop Miętusi, podczas której opowiemy kilka ciekawostek ze świata tatrzańskiego.

• Godz. 19 - premiera eseju „Tatry natura”

Zachęcamy do wspólnego oglądania jednego z esejów, które zostały zrealizowane w ramach projektu dofinansowanego z Funduszy Europejskich: Zakopiańskie Centrum Dokumentacji Dziedzictwa Niematerialnego.

Źródła: www.ekokalendarz.pl, www.muzeumtatrzanskie.pl, www.bimkal.pl

Dzień Praw Człowieka to święto, które obchodzimy corocznie 10 grudnia. Upamiętnia ono podpisanie Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka w 1948 roku.
 
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka została uchwalona przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 10 grudnia 1948 roku w Paryżu. Jest ona zbiorem praw człowieka i zasad ich stosowania. Zgodnie z jej zapisami wszyscy ludzie rodzą się wolni i równi pod względem swej godności i swych praw. Każdy człowiek posiada wszystkie prawa i wolności bez względu na jakiekolwiek różnice rasy, koloru, płci, języka, wyznania, poglądów politycznych i innych, narodowości, pochodzenia społecznego, majątku, urodzenia lub jakiegokolwiek innego stanu. 
 
Impulsem do uchwalenia dokumentu były zbrodnie nazistowskie w czasie II wojny światowej. Kiedy zaczęły one wychodzić na jaw, uznano, że Karta Narodów Zjednoczonych zbyt ogólnie formułuje prawa człowieka. Na konferencji w San Francisco zaproponowano więc utworzenie Karty Praw Człowieka, której opracowaniem zająć się miała Komisja Praw Człowieka powołana przez Radę Gospodarczą i Społeczną. Prace nad projektem rozpoczęły się w 1945 roku, a po trzech latach dokument był gotowy. Do jego powstania przyczynili się ludzie z różnych stron świata: John Peters Humphrey (Kanada), który sprawował wówczas funkcję dyrektora Wydziału Praw Człowieka w Sekretariacie ONZ, René Cassin (Francja), Eleanor Roosevelt (USA), Charles Malik (Liban) oraz Peng-chun Chang (Chiny). Deklarację przyjęto bez głosu sprzeciwu, choć dziewięć państw z różnych powodów wstrzymało się od głosu. Nasz kraj odmówił zgody na pojęcie powszechności praw człowieka w rozumieniu Deklaracji pod pretekstem braku wzmianki o walce z faszyzmem. Taki sam powód podały Jugosławia, ZSRR, Czechosłowacja. Arabia Saudyjska odmówiła w proteście przeciw równości kobiet i mężczyzn. Od głosu wstrzymało się też RPA, w której panowała polityka apartheidu. 
 
Powszechna Deklaracja jest fundamentem międzynarodowego systemu ochrony praw człowieka. Na jej bazie powstało dziesiątki konwencji, np. Konwencja Praw Dziecka. Wraz z Międzynarodowym Paktem Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych oraz Międzynarodowym Paktem Praw Obywatelskich i Politycznych tworzy Międzynarodowy Pakt Praw Człowieka, który określa obywatelskie, kulturalne, ekonomiczne, polityczne i społeczne prawa, należne człowiekowi od dnia urodzin. Ważnym elementem systemu ochrony praw człowieka na świecie są też organizacje pozarządowe jak choćby Helsińska Fundacja Praw Człowieka, UNESCO czy Amnesty International. Angażują się one w obchody święta, np. Amnesty International w okolicach 10 grudnia organizuje Maraton Pisania Listów w obronie 10 osób, których prawa zostały złamane. 
 
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka trafiła do Księgi rekordów Guinnessa jako najczęściej tłumaczony dokument. 
  
Dzień Praw Człowieka to święto, które adresowane jest do każdego z nas. Nie bójmy się zareagować w obronie praw człowieka, jeśli zostały one naruszone w szkole, pracy czy na ulicy. 10 grudnia jest też dobrą okazją by zapoznać się z tekstem Deklaracji, przeczytać ją wspólnie z dziećmi czy znajomymi. 

Źródło: https://www.kalbi.pl/dzien-praw-czlowieka