Dziś mija 667 rocznica lokacji miasta Rzeszowa. Przywilej lokacyjny został nadany 19 stycznia 1354 roku Janowi Pakosławicowi ze Stróżysk przez Kazimierza Wielkiego. Dokument sporządził kanclerz krakowski – Zbigniew.

 Warto przybliżyć postać pierwszego właściciela Rzeszowa. Jan Pakosławic ze Stróżysk i Rzeszowa herbu Półkozic był synem Pakosława ze Stróżysk, Jurkowa, Niewiarowa i Niegowici, cześnika i skarbnika sandomierskiego. Stał się założycielem rodu Półkoziców Rzeszowskich, którzy władali miastem Rzeszowem do 1583 roku.

Jan od króla Kazimierza Wielkiego otrzymał w 1354 roku dobra rzeszowskie, rozległe tereny obejmujące obszar od Czudca do Dąbrowy po Leżajsk. W skład ich weszły oprócz miasta Rzeszowa, przedmieście Wola Stara oraz wsie: Staromieście (Stary Rzeszów stanowiący przed lokacją centrum włości), Białobrzegi, Krasne (Krasnopole), Łąka, Powietna (Pobitno), Strażów, Trzebownisko, Wilkowyja (określana też jako Złotoryja) i Zwięczyca. W dobrach tych miał prawo administrowania kopalinami, mógł budować zamki i strażnice i prowadzić działalność lokacyjną. Otrzymał też zwierzchność sądową nad osadnikami, którzy dzięki jego staraniom uzyskali długi okres zwolnień podatkowych.  

Jan Rzeszowski był rycerzem i zaufanym dyplomatą króla Kazimierza Wielkiego. Brał udział w zajmowaniu Rusi Czerwonej. Jako dyplomata posłował do Tatarów oraz kilka razy do papieża do Awinionu w sprawie utworzenia biskupstwa łacińskiego we Lwowie, utworzenia uniwersytetu w Krakowie i unieważnienia małżeństwa króla z Adelajdą Heską. Ufundował kościół w Staromieściu. Zmarł w 1374 roku. Miał trzech synów, Janów.