Władysław Reymont urodził się 7 maja 1867 roku w Kobielach Wielkich. Był jednym z siedmiorga dzieci wiejskiego organisty. Dzieciństwo spędził w Tuszynie, gdzie rodzina przeniosła się, kiedy miał rok. Ojciec zatroskany o przyszłość syna wysłał go do Warszawy, do zakładu krawieckiego, by tam nauczył się zawodu. W 1883 roku ukończył Warszawską Szkołę Niedzielno-Rzemieślniczą uzyskując miano czeladnika w zawodzie krawca. W latach 1884-1889 Władysław Reymont pracował jako aktor w wędrownych teatrach. Następnie podjął pracę niższego funkcjonariusza na Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Pracował na stacjach w Rogowie, Krosnowej i w Lipcach. W 1894 roku osiedlił się w Warszawie. Zaczął zajmować się dziennikarstwem oraz pisaniem.

W ostatniej dekadzie XIX wieku odwiedził Londyn, Berlin, Włochy i Paryż. W Paryżu zawarł znajomości literackie, między innymi ze Stanisławem Przybyszewskim, Stefanem Żeromskim i Zenonem Przesmyckim. W tym czasie napisał „Pielgrzymkę do Jasnej Góry”, „Komediantkę” i „Fermenty”. Zaczął też zbierać materiały do „Ziemi obiecanej”, którą wydał w 1899 roku.

Rok później Reymont uległ wypadkowi kolejowemu. Miał między innymi złamane dwanaście żeber. Dostał bardzo wysokie odszkodowanie, dzięki któremu mógł wreszcie zdobyć niezależność finansową. W 1902 roku poślubił Aurelię Szabłowską. Wkrótce powstało arcydzieło Władysława Reymonta, czterotomowa epicka powieść „Chłopi”. W latach 1913-1918 Władysław Reymont pracował nad wielką trylogią historyczną, jedynym utworem opartym na źródłach. Trylogia miała tytuł „Rok 1794” („Ostatni sejm Rzeczpospolitej”, „Nil desperandum”, „Insurekcja”). Jest rodzajem wielkiego zbeletryzowanego reportażu historycznego okresu powstania kościuszkowskiego i analizą przyczyn klęski insurekcji. Po I wojnie światowej wyjeżdżał do Stanów Zjednoczonych, do środowiska polonijnego z prośbą o wsparcie finansowe na rzecz odbudowy zrujnowanego kraju. W 1920 roku kupił majątek Kołaczkowo. Zarządzanie gospodarstwem nie szło mu najlepiej, tym bardziej, że zły stan zdrowia zmuszał go do przebywania głównie na Riwierze. Za „Chłopów” Władysław Reymont otrzymał nagrodę Polskiej Akademii Umiejętności (1917) oraz 13 listopada 1924 roku literacką Nagrodę Nobla. Zwyciężył w godnym towarzystwie: konkurentami byli Tomasz Mann, Maksym Gorki i Thomas Hardy. W 1924 roku wydał swoją ostatnią powieść, „Bunt”.

Pisał dzieła osadzone w nurcie realizmu z elementami naturalizmu. Tworzył w epoce młodopolskiej. Władysław Reymont angażował się w działalność społeczną. Był prezesem Związku Pisarzy i Dziennikarzy, potem prezesem Warszawskiej Kasy Przezorności i Pomocy dla Literatów i Dziennikarzy. Uczestniczył także w zakładaniu pierwszej spółdzielni kinematograficznej.

Zmarł 5 grudnia 1925 r. w Warszawie. Pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim. Jego serce spoczęło w Kościele Św. Krzyża w Warszawie.

Utwory Władysława Reymonta tłumaczone były na kilkanaście języków. W jego dawnym majątku w Kołaczkowie znajduje się obecnie Muzeum Reymontowskie.

Opracowano na podstawie stron internetowych.